de paxaros da mentira
que murchan luces incertas
de bágoas secas
de tormentas de antano.
Peneirando pentagramas
no sol da mañá
que nunca agroma,
hordas de cordas de arpa
tapizan de esperanza esvaecida
a pel do xeo.
Mentres, un vento fugaz
ceiba na terra
sementes da nada,
e no berro do silencio
escóitanse lentas as túas palabras:
habemos de sobrevivir en Plutón.
Ulises C.
