A noite - Ébora (Xosé Carlos Caneiro)

Escoitáronse tres ou catro ouveos do can mentres a soidade espelía a súa saba negra no mundo: a noite que chegaba e lambía co frío de decembro a pel das queirugas e tamariscos e carrascas, a pel das formigas que só senten a súa absurda inanidade, a pel das pedras. A noite que agocha no seu ventre os coitelos todos da lucidez e da luxuria. Cando os televisores cospen un tras outro o vómito infame da mediocridade e os xogadores sen fortuna apostan os últimos billetes nunha partida de cartas que cheira a coñac e a tabaco de contrabando en cada aresta. A noite dos amantes que non aman non poden amar non como aquela vez primeira na que manaba o zume do cuspe e da lingua e dos labios entre as súas bocas de fame pedindo o líquido que calmase a sede voraz que os consumía. A sede voraz que nos consome. E beber. Beber ata que só quede, de nós, unha biblioteca de naufraxios. A noite.