caducas follas de cristal.
O vento acariña por sorpresa
anacos de pel erma
baixo un ceo saturado
de nubes de estaño.
Sigo o rastro da lembranza
por vieiros aflixidos
na procura da esperanza
que habita en ningures.
Non renego (non podo)
do fulgar excelso do teu corpo.
Non desisto da quimera
desa pel de primavera
que agarima harmoniosa
os meus soños todos.
Mentres, óense fóra
os laios dun violín
saudando esta fría noite
de novembro.
Ulises C.
