Xosé Carlos Caneiro - Fantasmas

Cada fin de ano, sen previo aviso, aparecen mentres camiño noctámbulo e meditabundo. Colócanse ao meu lado e amarran desesperados a miña pel, a sístole e diástole do meu corazón gastado. Teñen nomes. Distingo perfectamente a súa figura abisal, as súas mans e o seu modo de andar, acompañándome. Os altos e imposibles, que quedaron aparcados no baúl do fracaso. Os bicos perdidos que se perderon, efectivamente, para ir a ningunha parte. Os boleros que non quero volver a bailar. As uñas da resaca. Os labios da lúa limando a decepción. Os que escoitan os poemas que non sei escribir. A música de Bach e Albinoni. Unha rumba de Serrat: «Este es el amor amor, el amor que me divierte, cuando estoy en la parranda no me acuerdo de la muerte». O meu equipo de fútbol, correndo tralos seus pasos con miles de quilómetros na garganta (son tan irracional e tan mentecato). As leccións aprendidas, as que nunca vou aprender. O carnaval. A estupidez que vomita a televisión. A intelixencia escasa que babosea as noites. A mágoa das oportunidades fallidas. Os ollos negros que non saben mirarme. Os ollos azuis de Concha, que acenden a esperanza. Os marróns de Marta, que cravan na miña alma a alegría. O gozo de deixarme gañar. Uns versos de Ángel González: «Pero si tú me olvidas quedaré muerto sin que nadie lo sepa». Carlos, que aínda non cumpriu tres anos. O delirio da paixón, a súa humidade de esponxa. A xenerosidade. As veces que me enganaron con mentiras amargas, sucias. A sinfonía duns tacóns que non deambulan para encontrarme. Os lazos de seda da amizade. O verbo amar . Ser. Os consellos dos amigos, que me sosteñen coa súa luz e as súas luces. As veces que os homes non saben escribir a palabra tenrura. A agria decisión de dicir o que penso... e ter que soportarme así. A avoa Aracel. Berta, sempre Berta. Aparecen, cada fin de ano, e camiñan comigo. Como fantasmas.